Zespól Aspergera to nie choroba. Przyczyny i objawy

Zespół Aspergera (inaczej Syndrom Aspergera), to całościowe zaburzenie rozwoju, mieszczące się w spektrum autyzmu. Objawy zostały po raz pierwszy opisane przez Hansa Aspergera w 1944 roku, a termin Zespół Aspergera został po raz pierwszy użyty w 1981 roku przez lekarza psychiatrę Lornę Wing. Zauważyła ona, że u niektórych dzieci ze stwierdzonym autyzmem we wczesnym dzieciństwie była dobrze rozwinięta mowa i procesy poznawcze, a zaburzony rozwój motoryczny i społeczny, na co już wcześniej zwracał uwagę w swoich badaniach Asperger.

Syndrom Aspergera został zdiagnozowany także u szwedzkiej nastolatki Grety Thunberg - znanej aktywistylki działającej na rzecz zmiany klimatiu na Ziemi. Postanowoiliśmy przyjrzeć się objawom i przyczynom zaburzeń.

Zaburzenie - zespół Aspergera m.in. polega na:

• uporczywych trudnościach w zakresie umiejętności społecznych,

• trudnościach w akceptowaniu zmian,

• ograniczonej elastyczności myślenia przy braku upośledzenia umysłowego,

• ograniczone, wąskie i powtarzające się zachowania i zainteresowania.

Objawy te bardzo utrudniają codzienne funkcjonowanie. Głównymi cechami odróżniającymi Syndrom Aspergera od bardziej ciężkich zaburzeń autystycznych są brak opóźnienia rozwoju mowy i innych zaburzeń utrudniających logiczne porozumiewanie się i rozwój poznawczy. Dlatego też osoby z Zespołem Aspergera uchodzą częściej za ekscentryków niż za osoby z zaburzeniami osobowości.

Kryteria Zespołu Aspegera są nieostre i pokrywają się z autyzmem niefunkcjonalnym, hiperekspresją, zaburzeniem semantyczno - pragmatycznym czy upośledzeniem zdolności niewerbalnego uczenia się. Z tego powodu potocznie określa się Zespołem Aspergera wszystkie łagodne zaburzenia rozwoju, których najważniejszym problemem jest nieumiejętność nawiązywania kontaktów społecznych.

Choroba diagnozowana jest pomiędzy 3 a 8 rokiem życia.

Przyczyny powstawania Zespołu Aspergera

Nie ma 100% pewności, ale prawdopodobnie u podłoża zaburzeń autyzmu leżą defekty neurologiczne o niepoznanym szczegółowo pochodzeniu. Jako najczęściej wymieniane przyczyny wymienia się: genetyczne, uszkodzenia centralnego układu nerwowego, dziecięce porażenie mózgowe oraz korelację wieku ojca powyżej 40 roku życia, a zwiększeniem zachorowalności dziecka na autyzm.

Nie ma dowodów naukowych wskazujących na związek pomiędzy stosowaniem szczepionki przeciwko odrze, śwince i różyczce, a występowaniem autyzmu.

Zespól Aspegera występuje głównie w męskiej części populacji – mężczyźni stanowią 80% przypadków tego zaburzenia. W 1993 r. szwedzcy naukowcy przeprowadzili badania przesiewowe dzieci z Goteborga i stwierdzili, że 3,6 na 1000 dzieci w wieku 7-16 lat spełnia warunki konieczne charakterystyczne dla tego zaburzenia, a stosunek chłopców do dziewcząt w tej grupie wynosu 4:1.

Objawy charakterystyczne dla zaburzeń Zespołu Aspergera

Najczęściej rozpoznawanym i charakterystycznym objawem potwierdzającym diagnozę są trudności w kontaktach z innymi ludźmi. Polegają one gównie na trudnościach w nawiązywaniu kontaktów społecznych, ponieważ mają problem z werbalnym i niewerbalnym porozumiewaniem się z drugim człowiekiem, czyli z instynktownym wczuciem się w stan emocjonalny i mentalny innego człowieka – empatia. Nie potrafią w sposób podświadomy odczytywać niewerbalnych wskazówek, takich jak: postawa ciała, ton głosu, czy specyficzne słowa użyte w wypowiedzi.

Dla Zespołu Aspergera charakterystyczne są także obsesyjne zainteresowania: specyficzne, szczegółowe i bardzo wciągające, niekiedy uznawane za ekscentryczne. Jednocześnie osoba dotknięta zaburzeniami nie wykazuje należytego zainteresowania sprawami otoczenia, zwłaszcza społecznymi. Dzieci zapamiętują mnóstwo szczegółów dotyczących konkretnego zagadnienia – umiejętność ta może być porównana do kolekcjonowania wiadomości układających się w całość, ale jakakolwiek luka w wiadomościach spowoduje porzucenie czynności, powodując upór psychiczny przed dalszym jej wykonywaniem.

Osoby cierpiące na Zespół Aspergera potrzebują do życia uporządkowanego otoczenia z ustalonymi schematami. Zmiany mogą doprowadzać je do frustracji, czasem nawet do agresji. Charakterystyczna jest nadwrażliwość lub niewrażliwość na bodźce zmysłowe, jak dziek, światło lub hałas, temperatura otoczenia lub dotyk. Często dzieci z ZA nie skarżą się na ból i zimno, natomiast skarżą się na hałas.

Źródło: wikipedia; medonet.pl

Czytaj też:

Pierwsze objawy autyzmu u niemowląt i małych dzieci – TERAPEUTA RADZI na co zwrócić uwagę